Dzienna dawka narzekania

Zamiast tradycyjnego powitania, mam ochotę tylko powiedzieć - no szlag by to wszystko!

Dzisiaj nie będzie niestety pięknego postu o makijażu, kosmetyku, lakierze do paznokci, czy ogólno pojętej tematyce urodowej. Dzisiaj mam ochotę nieco zmienić wątek notki, ponieważ moja frustracja bierze górę i myślę, że czas powyrzucać z siebie trochę złości, bo kto inny zrozumie kobietę, jak nie druga? ;) Więc w paru luźnych słowach zrzucę wszystko, co nazbierało mi się od jakiegoś czasu, w końcu to mój mały, internetowy kącik.

Znów jestem chora. Pisząc znów, mam na myśli to, że ledwo ponad tydzień temu wyleczyłam ostatecznie infekcję ucha, która ciągnęła się za mną niemal dwa miesiące. I co? Parę dni po tym, jak przestałam słyszeć szumy w głowie, które były następstwem zapalenia zatok i ucha, budzę się z wywalonym z nozdrzy glutem, suchym gardłem i gorączką. Nosz... Diagnoza? Ależ oczywiście, znów zatoki! Znów rozpycha mi głowę, oczy bolą, nos to już apogeum, w dodatku cały czas charczę i dzisiaj na spotkaniu z promotorem nie byłam w stanie się wysłowić - aż babka myślała, że ma do czynienia z jakimś retardem (na szczęście jej uświadomiłam, w czym rzecz). Teraz przez tydzień muszę leżeć w łóżku, chociaż leżałam cały weekend - od pierwszego objawu wciskam w siebie specyfiki na zatoki, ibupromy, gripexy, non stop walę sobie do nosa steryd, ale na nic to wszystko. Już przywitałam powracające szumy w uchu jak starych znajomych, w dodatku mam wizję wszystkich zaległości na uczelni i w pracy.

Nie mówiąc już o tym, co dzieje się na mojej twarzy, co powoduje obniżenie mojej samooceny do -84738475. Złapało mnie osłabienie formy, odporności, co od razu wykorzystała stała znajoma, wirus opryszczki, atakując jedną stronę wargi. U mnie nie objawia się to niestety lekkim pieczeniem alarmującym o nadchodzącej katastrofie, ale od razu wyskakują mi ogromne bąble, z którymi nic nie da się zrobić, za to skutecznie szpecą i uprzykrzają odczucia związane z poruszaniem ustami - boli to jak cholera. Walka z nimi jest długa, męcząca, po tym zostają mi rany, blizny, nie mówiąc o rozpapraniu linii czerwieni wargi. Tutaj na szczęście jest już bliżej końca.

Pozostając przy skórze, oczywiście w tym roku matka natura mnie nie oszczędziła i zmusiła do pierwszej wizyty u dermatologa. U dermatologa nigdy nie byłam - zawsze myślałam, że jeżeli chodzi o drobne problemy skórne, to można z nimi walczyć samemu - wszelkie zaskórniki, zapchane pory, jest przecież multum sposobów na to. Szczęśliwa więc dotychczas omijałam te lekarskie tereny, aż dwa tygodnie temu (wszystko się kumuluje w tym czasie) nasilił się moje problemy skórne, związane z odstawieniem hormonów pół roku temu... Nigdy nie miałam trądziku, wysypu, jako nastolatkę ominęło mnie to wszystko. No, ale oczywiście musi się to odbić na mnie teraz, karma nie mogła mi popuścić. W dodatku do kompletu, żeby nie było samotnie, pojawiło się sporo zmian uczuleniowych, czerwonych, rozsypanych po całym ciele. Wyglądam w lustrze jak brzydki dalmatyńczyk. Parni dermatolog oczywiście nie wyjawia przyczyny całego zamieszania, tylko przepisuje listę leków długą jak moje niespełnione postanowienia noworoczne, na pierwszym miejscu antybiotyki. Dzięki temu jestem lżejsza o niemal moją całą wypłatę, która sama w sobie jest biedna.

Przez to mogę tylko pomarzyć o prezencie imieninowym z prawdziwego zdarzenia, na szczęście udało mi się zgadać z Moniak poczyniłyśmy bardzo skromne zakupy Azjatyckie - chociaż taka iskierka radości na nadchodzący czas. Oby tylko, znając moją ostatnią aurę, nie zagubiły się gdzieś w świecie :P

Chora ja again :P

Kończę wywód, szkoda goryczy na taki mały blog (choć mogłabym wyrzucić więcej złości :D). Podobno ludzie nie lubią osób, które narzekają, ale czasami trzeba - wspólne złości też mogą zbliżyć człowieka.

Dziewczyny, jeżeli same macie ochotę ponarzekać, wyrzucić coś z siebie - proszę bardzo! Bez zobowiązań możecie rzucać mięsem pod tym postem. Chętnie wezmę to na klatę, przeczytam, skomentuje, może nawet pomogę! W końcu co dwaj frustraci, to nie jeden :D